Nee, ik heb al jaren geen anorexia meer. Maar een weekend, feestje of vakantie met van allerlei lekkers, geen weegschaal en geen sportschool is voor mij nog jaren moeilijk geweest. Niet alleen bij mezelf wilde ik er controle op, maar ook bij alles en iedereen om mij heen vond ik het lastig. Nee, ik eet nog steeds geen bergen suiker. Maar niet omdat ik dat niet durf. Meer omdat ik het niet wil. Puur voor mijn gezondheid. Maar geen suiker eten betekent niet dat je een probleem hebt:). Dat is een heel ander verhaal.
Ik weet nu waarom er bepaalde 'eetstoornissen' ontstaan. Of sterker; verslavingen. Want of het nu anorexia, werkverslaving of drugs is; het komt allemaal uit hetzelfde systeem. En dat is niet alleen omdat wij het in ons koppie niet allemaal op een rijtje hebben, geen motivatie of gewoon te weinig (of teveel) eten. Jaren ben ik bezig geweest om te gaan begrijpen waarom processen gaan zoals ze gaan. Zodra je je eigen lichaam gaat snappen en gaat begrijpen waar een missing link zit, ga je automatisch ook sneller de stappen zetten om dit te verbeteren. En ja, dit is dan een combinatie van alle factoren. Nooit één ding. Het is zo belangrijk om de connectie tussen het brein en je lichaam te weten.
Niet alleen voeding, niet alleen bewegen, niet alleen slapen, niet alleen suppletie en niet alleen psychotherapie. Nee, het gaat erom te kijken wat JIJ nodig hebt. Ik kan niet zoveel met protocollen. Ieder mens is uniek en dus niet iedereen heeft hetzelfde nodig. En geloof mij: ik heb genoeg mensen in de praktijk die echt hun best doen om af te vallen, minder willen werken, beter willen worden of juist willen aankomen maar het niet lukt. En die mensen zijn ech doorzetters, eten goed, bewegen (soms juist te veel) en hebben 100% motivatie. Als het zo simpel zou zijn zouden er echt niet teveel mensen te zwaar, moe of depressief zijn. Die mensen kiezen daar echt niet zelf voor. En dan laat ik nu de andere klachten nog maar even achterwege.
Even terugkomend op mijn verhaal: ook ik koos niet voor anorexia. Maar het was voor mij een houvast. En juist deze houvast ben ik gaan begrijpen. Ja, er lag heus een stukje in mijn verleden. Maar nee, dit was niet enkel de oorzaak. En daar ging (en gaat) het mij inziens. Gesprek op gesprek ging het daarover. Keer op keer moest ik graven in iets waarvan ik toen al dacht: "Really?" Ik vroeg toen al vaak: "Als dat het probleem zou zijn, had mijn broer ook een probleem, toch?"
Later, na jaren vielen al de jengablokjes in elkaarr. Ik begreep eindelijk waarom mijn lichaam zo reageerde op stress. Dit kwam bij mij door een endorfineresistentie waardoor heel veel andere facetten onderuit gingen. Samen met een slecht microbioom, methylatieprobleem (ok, ga het niet te moeilijk maken) en hormonen die totaal uit balans waren reageerde mijn stresssysteem totaal fout. Ok, vakinhoudelijk voor nu niet interessant , maar is het wel mijn passie geworden en ben ik blij andere mensen te mogen helpen.
Maar wat ik wel nu interessant vind voor jou is het volgende: Laat nooit en dan nooit iemand zeggen hoe jij in elkaar zit en dat er niks met je aan de hand is (of juist andersom). Je bent altijd een mens, geen nummer. Je mag altijd inspraak hebben over jouw lichaam en niet alleen luisteren.
En vooral: laat je nooit zeggen dat je geen motivatie hebt, niet doorzet of 'gewoon' wat anders moet doen. Wat je wel moet doen (mijn inziens dan...maar hallo ik ben ik), is de verantwoordelijkheid nemen over jouw lichaam. Wordt de speler van jouw eigen levensspel. Ga op ontdekkingstour, lees, ga met experts praten en ga verbanden leggen en ga op zoek naar een deskundige die bij jou past om deze ontdekking aan te gaan.
Niemand heeft mij van anorexia afgeholpen. Dat heb ik zelf gedaan. Maar dit kon ik dus niet zonder andere mensen. Deze toppers hebben mij dingen uitgelegd. Hoe dingen werken of juist niet. Maar ik heb het uitgevoerd.
En dat is wat ik al mijn klanten probeer te zeggen als ik een lief bedankje krijg. "Luister: jij hebt het gedaan. Ik heb alleen geholpen." s Ben trots op jezelf en weet dat je het kunt. Alleen verwacht niet dat het een quickfix oplossing is. Zie je lichaam als een soort opleiding. Bij elke les leer je weer wat meer. En op het einde haal je je examen.
En als ik dan naar een foto van vroeger kijk lach ik een beetje om mezelf. Want man o man, wat heb ik het mezelf toch zwaar gemaakt. Wat was ik ziek en mager. Maar ik ben daar eigenlijk ook weer heel blij om. Want zonder dat had ik nu niet het mooiste beroep wat er is.
Ga voor je geluk lieve jij! Ik gun het je zo.
liefs, Anka
コメント